Και ξαφνικά, όπως άρχισε, έτσι και σταμάτησε!
Στα δελτία ειδήσεων, όλου του πλανήτη, έκπληκτοι, αλλά περιχαρείς τηλεπαρουσιαστές ανακοίνωναν, ή μάλλον δεν ανακοίνωναν νέα περιστατικά!
Αρχηγοί κρατών, υπεύθυνοι, γιατροί και άλλοι, έλεγαν όλο υπερηφάνεια, ότι τα μέτρα απέδωσαν και η επιδημία σταμάτησε.
Κανείς όμως δεν μπορούσε να εξηγήσει στην πραγματικότητα, πως συνέβη.
Απλά, ο κόσμος σταμάτησε να αρρωσταίνει.
Και φυσικά και όλοι οι ήδη άρρωστοι, ανάρρωσαν γρήγορα και ασφαλώς!
Ίσως εισακούστηκαν οι προσευχές του κόσμου. Ίσως ήταν τέτοια η φύση αυτού του ιού· βραχύβια.
Ένα ήταν σίγουρο· ότι ο κόσμος σταμάτησε να αρρωσταίνει από αυτόν. Ίσως ανέπτυξε ανοσία. Ποιος ξέρει στα σίγουρα!
Φυσικά ο κόσμος συνέχισε να αρρωσταίνει από όλες τις άλλες γνωστές και άγνωστες ασθένειες και αιτίες.
Μεθυσμένοι από τη χαρά τους οι άνθρωποι, ξεχύθηκαν στους δρόμους σε ξέφρενα πανηγύρια. Οι φιέστες έδιναν και έπαιρναν. Τα ταξίδια πολλαπλασιάστηκαν. Ξανάρχισε η ρύπανση του πλανήτη και μάλιστα επιτάθηκε έντονα. Ξανάρχισε ο πυρηνικός ανταγωνισμός, οι πόλεμοι, ο βιασμός της φύσης!
Και τότε… πλοπ! Ξύπνησα και ταραγμένος ακόμη, συνειδητοποίησα ότι έβλεπα όνειρο.
Πήγα στο παράθυρο της ορεινής καλύβας, όπου ζούσαμε απομονωμένοι τους τελευταίους μήνες και κοιτάζοντας έξω, την καταπράσινη φύση, που έσφυζε από ζωή, θυμήθηκα ότι τα τελευταία χρόνια ο φονικός εκείνος ιός, είχε θερίσει το μισό πληθυσμό της γης και είχε αλλάξει τελείως τα δεδομένα της ζωής. Όσοι επέζησαν, ζούσαν διαφορετικά πια. Πιο συνεσταλμένα, πιο οικολογικά, πιο φυσικά. Οι θάλασσες είχαν σταματήσει να ρυπαίνονται άλλο και σιγά σιγά είχαν αποκατασταθεί σε υγειή φυσιολογικά επίπεδα. Ο αέρας το ίδιο. Σταμάτησε το φαινόμενο του θερμοκηπίου και η τρύπα του όζοντος αποτελούσε πια, μια ανάμνηση του κακού, αλόγιστου τρόπου ζωής της ανθρωπότητας, που προκάλεσε άλλωστε και την «επέμβαση της φύσης» για την αποκατάσταση της ισορροπίας στον πλανήτη!
Χαμογέλασα, πήρα τη φαρέτρα και το τόξο μου και βγήκα να κυνηγήσω για το επόμενο γεύμα μας. Άλλωστε υπήρχε άφθονο και καλό κυνήγι στα πέριξ. Και γυρνώντας θα μάζευα και κάμποσα φρούτα από τα τόσα ελεύθερα πανέμορφα οπωροφόρα της περιοχής, αυτού του φυσικού παραδείσου, που είχαμε κάνει σπίτι μας, όταν αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε τα αστικά κέντρα και να «πάρουμε τα βουνά»!
Ποιο απ’ τα δύο είναι το όνειρο,
και ποια είναι η ουσία,
ποιο η πραγματικότητα,
και ποιο η φαντασία,
αφού περιέχουν και τα δύο,
ίσες ποσότητες τρόμου,
και η μοναδική τους διαφορά,
έγκειται στην επιλογή του δρόμου,
που ακολουθήσαμε στο παρελθόν,
αλλά κι αυτού που θα επιλέξουμε στο παρόν,
κι αν δεν πήραμε ακόμη το μάθημά μας,
τότε δεν μπορώ να πω λέξη, ούτε για το πάθημά μας,
ό,τι περνάμε τώρα όλοι μαζί,
είναι γιατί το «χαλάσαμε το μαγαζί»
αφού ακόμη και την τελευταία τη στιγμή,
δε δίνουμε για την αλήθεια δεκάρα τσακιστή,
ούτε σεβόμαστε το διπλανό μας,
παρά μας ενδιαφέρει μονάχα το δικό μας,
αλλά στο τέλος και οι δύο αντάμα,
φερόμαστε στη φύση το ίδιο, ένα πράμα,
με εγκληματικότητα και καθόλου σεβασμό,
κι αυτό προκάλεσε και τούτο το χαμό!
Άραγε η επιδημία δίνει κάποιο μάθημα στους ισχυρούς
-ή μήπως εκείνοι δεν φοβούνται τους ιούς-
πιστεύουν όντως, ότι η δύναμη τους χαρίζει ανοσία;
-αυτό θα ήταν και η πιο μεγάλη τους ανοησία-
θα το θυμούνται ωστόσο, όταν θα έχει περάσει,
ή και πάλι η απληστία τους θα τους πιάσει;
κι ίσως, αυτό που ζούμε σήμερα, να είναι μόνο η πρόβα του χαμού,
γι αυτό «το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού»(**)
η γη είναι το σπίτι και του πλούσιου, αλλά και του φτωχού,
που πρέπει να το σέβονται το ίδιο και από κοινού,
«Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον»
κι αυτό είναι παράρχαιο αξίωμα, θεόρατον!
Φωτογραφία από Yaroslav Danylchenko: https://www.pexels.com/el-gr/photo/4113084/
