Ο κάθε λογής φανατισμός από τη μία,
κι ο μονεταριστισμός και του πλούτου η μανία,
είναι της ζωής μας οι μόνιμες οι “Συμπληγάδες Πέτρες”,
οι αλληλοσυμπληρούμενες στην ιστορία “σέχτες”!
Η τρομοκρατία μετριέται απ’ το μακέλεμα,
μα οι απώλειες έχουν το ίδιο αποτέλεσμα,
είτε κανείς είναι τρομοκρατών το θύμα,
είτε τον αναγκάσουνε να “φύγει” αργά και σταθερά απ’την πείνα!
“Δεί δή χρημάτων, άνδρες …» Ευρωπαίοι,
αν δεν θέλετε να γίνετε και πάλι οι “μοιραίοι”,
η τρομοκρατία δε “χτυπιέται” μ’ευχολόγια,
κι η πείνα κι η εξαθλίωση “παράγουν” πάντα μοιρολόγια.
Το ότι τον φανατισμό “γιατρεύει η παιδεία”
είναι αλήθεια βέβαια, όμως όχι και “με τη μία”,
είναι ευχολόγιο πιότερο αυτή η συνταγή,
ενώ στην πράξη κρίνεται πάρα πολύ αργή.
Ο Κέινς, που πολλοί τον αγνοήσατε με βδελυγμία,
είπε πριν από χρόνια εκατό και για παρόμοια αιτία,
“για να πατάξεις του φανατισμού την όποια επιθυμία,
πρέπει το στομάχι να χορτάσεις πάραυτα και με τη μία”!
Έτσι σας έλεγε, για να εξαφανίσετε
του ναζισμού το τέρας,
που υπόσχονταν στους νηστικούς της “Αμαλθείας το Κέρας”,
έπρεπε να ξεχάσετε τις αβάσταχτες “πολεμικές επανορθώσεις”,
τον αγνοήσατε και ζήσατε τις ολέθριες τις επιπτώσεις!
Ο φανατισμός τάζει “λαγούς με πετραχήλια”,
κι ο φουκαράς πάντοτε κρέμεται απ’των φανατικών τα χείλια,
κι αν θέλεις κάποιον απ´τον εξτρεμισμό να σώσεις,
πρέπει μια εξήγηση δεόντως πειστική να έχεις να του δώσεις.
“Εξήγηση” δεν μπορεί πια να’ναι,
και της “σταθερότητας” τα παραμύθια άλλο δεν τον παραπλανάνε,
το “Μάαστριχ” φαντάζει ψεύτικο λίγο κι “αρχαίο”,
το μέλλον των λαών δεν πρέπει να γίνεται τόσο μοιραίο ή τυχαίο.
Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται ξανά και διαρκώς,
αλλά εσείς και πάλι φέρεστε το ίδιο βλακωδώς,
μόνο που τώρα αλλάξανε οι ρόλοι,
όμως του “παιχνιδιού” μείνανε απαράλλαχτα ίδιοι οι όροι:
Η απληστία και ο μονεταρισμός από τη μία,
κι από την άλλη του όποιου φανατισμού η μανία,
να συγκρούονται ξανά, πάλι και πάλι,
στο αέανο της ιστορίας το καρναβάλι!
