Πολλές φορές στη χώρα μας,
μας βάλανε στον πάγο πριν της ώρας μας,
ήταν κι εκείνη μια τέτοια αποφράδα μέρα,
στο τέλος όμως, όλοι τους, πέφτουν στην ξέρα!
Περάσανε πενήντα έξι χρόνια,
από όταν ακούστηκαν συνθήματα απ’ τα “γαλόνια”,
όταν βγήκαν στους δρόμους τα τανκς με τα κανόνια,
από εκείνη εκεί την αποφράδα μέρα,
που τη θυμάμαι ακόμη ζωντανά, εκεί πέρα,
όταν για το Λύκειο, πριν του Λαζάρου την Παρασκευή,
με τα πόδια και τη τσάντα παραμάσχαλα ωσάν αποσκευή,
πρωί πρωί, μόλις που είχα ξεκινήσει,
και στη διαδρομή περίεργα πράγματα είχα ζήσει,
στρατιωτάκια στο δρόμο παραταγμένα,
με τα όπλα “παρά πόδας” αφημένα,
ήμουνα τότε και στην τελευταία τάξη,
της πολύ, μα πάρα πολύ, εντάξει,
πρώτης εφαρμογής του “Μπακαλορεά”,
που καταργήθηκε μετά “βιαστικά”,
της εκπαιδευτικής της μεταρρύθμισης του ένα ένα τέσσερα,
που δυστυχώς κράτησε μόνο χρόνια τέσσερα,
καθώς οι χουντικοί επανέφεραν το εξατάξιο γυμνάσιο,
και η Παιδεία λειτούργησε και πάλι με “ενοικιοστάσιο”,
ώσπου με τη μεταπολίτευση, συστάθηκαν για δεύτερη φορά τα Λύκεια,
πράγματα συνηθισμένα στη χώρα αυτή- και όχι ανοίκεια,
τα πίσω – μπρος καταστρέψαν την Παιδεία κι όχι μόνο,
στη χώρα μας, που τα συστήματα διαρκούν το πολύ ένα χρόνο!
Καθώς πήγαινα λοιπόν για το σχολείο με τα πόδια,
συνάντησα τα πρώτα τανκς και τα χακί τα παντελόνια,
δεν κάναμε μάθημα εκείνη την ημέρα,
και οι διακοπές του Πάσχα ξεκίνησαν μπροστά μια μέρα,
οι “διακοπές” όμως της δημοκρατίας,
κράτησαν χρόνια εφτά, λόγω δικτατορίας,
κι έτσι ξεκίνησε όλο αυτό το χάλι,
που τα “απόνερά” του πληρώνουμε πάλι και πάλι,
γιατί η αυταρχική νοοτροπία πότισε κάποιους ως το μεδούλι,
και έκτοτε παίζουνε με αυτήν… “κρυφτούλι”!
Ζωγράφισα έναν πίνακα, πολύ αργότερα κάποιαστιγμή,
Ακούγοντας εκεί στα ξένα Μπι Μπι Σι,
Από να ραδιόφωνο που καβάλησα μαζί μου,
Όταν πήρα των ομματίων μου και άλλαξα τη ζωή μου,
Εγκαταλείποντας τη θέση μου, σε άλλους,
Και ζώντας χρόνους ταραγμένους αλλά μεγάλους,
Δυσανάλογους προς τη μικρή μου τότε ηλικία,
Αλλά αυτό δεν είχε δα, καμία σημασία,
Γιατί είχαμε όνειρα μεγάλα,
Που κάποιοι τα πουλήσαν ύστερα για θέσεις, οφίκια και άλλα,
Κι όταν επιστρέφοντας κάποτε στην πατρίδα,
Είδα αυτούς που μας κυνηγούσαν εκεί πέρα με τη βία,
Να το παίζουνε μεγάλοι επαναστάτες- τρίχες,
Είπα μέσα μου, τι έχασες, τι είχες!
