Εψές το βράδυ,
μέσα στη νύχτα και το σκοτάδι,
ονειρεύτηκες ξανά την προδοσία,
μ’ εκείνη την πικρή της την ουσία,
τις ίντριγκες και τη διαπλοκή,
την αλλαζονία που σου δείξαν μερικοί,
ίσως να έχει κάποια σχέση γενικώς,
με τ’ότι στο σκοτάδι σε πιάνει πανικός,
και εψές ήταν αυτό εκεί πάλι,
που στον ύπνο σου έδινες πάλη,
κόντρα σε κάποιες σκοτεινές υποστάσεις,
και το τρέξιμο αδιάκοπο, δίχως στάσεις,
συμπαγές σκοτάδι, απτό,
που σε εφιάλτες έστηνε σκηνικό,
και την αυγή θυμήθηκες τον υμνογράφο
που πάντα έλεγε αυτό, που εδώ γράφω,
«Πρόσχες αυτοίς κακά, τοις ενδόξοις της γης!»
κι εσύ, δεν ήθελες ποτέ να το παραδεχτείς,
νόμιζες ότι ήξερες καλύτερα,
και τότε αυτοί, σε πάτησαν βαθύτερα!
———-
Στίχοι, ζωγραφική Α. Αθανασίου
Ακρυλικά σε καμβά 1,5Χ1 μέτρων- τμήμα μεγάλου πίνακά μου
