και τους σατιρικούς τους ποιητές,
καθώς και όλους τους ζωγράφους,
της ζωής τους «τιμητές»!
Όσους προσπαθούν πολλά να στιγματίσουν,
και κανέναν τους, ήσυχο να μην αφήσουν,
από εκείνους εκεί τους ποταπούς,
της λάγνας εξουσίας, τους πονηρούς!
Απέναντι σ’αυτούς που μας εξαπατούν,
διαρκώς, ασύστολα και κατά το δοκούν,
κι έτσι τη ρήση του Λίνκολν καταργούν,
που είπε ότι «δε γίνεται πάντα να το μπορούν»!
Να όμως που το μπορούν λόγω της «αμέλειας»
τών πολλών ημών, της άκρατης αφέλειας,
που τους το επιτρέπουμε εκούσια,
κι έτσι όλα στο τέλος γίνονται ανούσια!
Αλλά ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί οι κάποιοι,
οι «δονκιχώτες» οι «φευγάτοι»,
μήπως και μαζευτούνε τελικά λίγο οι σάπιοι,
που στην πλάτη μας γίνονται «φραγκάτοι»!
