δεν έχει αδιέξοδα όταν εξυπηρετεί τους πολλούς, όπως την όρισε ο Θουκυδίδης. Αποκτά αδιέξοδα όταν εξυπηρετεί «άλλα» συμφέροντα και κυρίως, όταν προτάσσονται τα θέλω και πρέπει των «θεραπόντων» της, που από θεράποντες της δημοκρατίας γίνονται συνήθως «χειριστές» της.
«Χρώμεθα γαρ πολιτείαν… και δια το μη ες ολίγους, αλλά ες πλείονες, δημοκρατία κέκληται…» έγραψε ο Θουκιδίδης.
Και δυστυχώς η «δημοκρατία των τριακοσίων» δεν είναι δημοκρατία των πλειόνων, είναι καθοδηγούμενη δημοκρατία.
Το μοντέλο της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» έχει αποτύχει. Χρειαζόμαστε να «ξανασπουδάσουμε» την έννοια της αληθινής δημοκρατίας. Όμως, έτσι όπως είναι εγκλωβισμένη στην «κοινοβουλευτική διαδοχή» θα χρειαζόταν θαύματα για να εγκαθιδρυθεί μια αληθινή δημοκρατία εκ του μηδενός!
