Λένε ότι είμαστε η τυχερή γενιά,
ότι για μας «ο μήνας είχε εννιά»,
κι εν τούτοις, η γενιά μας, τα έχει ζήσει όλα,
κι ας τα θυμηθούμε μαζί, «εδώ και τώρα»·
γεννημένοι στο τέλος του εμφυλίου,
σε τούτη τη μικρή γωνιά της υφηλίου,
θυμόμαστε στα σχολεία το περίεργο εκείνο «συσσίτιο»
με το τυρί της αμερικανικής βοήθειας, το κίτρινο,
που μας το μοίραζαν στο διάλειμμα, σε τριγωνάκια,
που εμείς, μη μπορώντας να το φάμε απ’τη βρώμα, το πετούσαμε στα χαντάκια,
κι ύστερα τα οργανωμένα συσσίτια του στρατού -κι εκείνα τα έζησα-
και μιλάμε μάλιστα σε μια μεγάλη πόλη, σαν τη συμπρωτεύουσα,
σπουδάσαμε όμως, παρά την πείνα,
και στο γυμνάσιο ζήσαμε και όλα εκείνα,
τον αγώνα για την μεταρρύθμιση στην παιδεία,
που κάποιοι το είδαν κι ως αφορμή ή και ως αιτία,
να επιβάλουν τη δική τους «παρουσία»
και να μας βάλουν στο ψυγείο, στην ουσία,
τότε πρωτακούσαμε για τους «ιούς» όπως τον «έιτς άι βί»,
τότε αρχίσαν και τα σίριαλ στην τι βί,
και ζήσαμε και την εφτάχρονη τη χούντα,
και κάναμε και τρία χρόνια θητεία μες την πούντα,
κι είδαμε και τη μεταπολίτευση,
-και πως την καπέλωσε η συμπολίτευση-
ώσπου «φάγαμε» σεισμό, κοντά εφτά ρίχτερ, φάπα,
και ζήσαμε μήνες και σε αντίσκηνα, μάπα,
για να φτάσουμε στου «Τσερνόμπιλ» τον τρόμο,
και να μας λένε, για τη ραδιενέργεια, να μη βγούμε στο δρόμο,
γίναμε εν τέλει και ευρωπαίοι,
πολιτισμένοι άνθρωποι, ωραίοι,
και μετά νάσου και άλλοι ιοί και νέες γρίπες,
«Σαρς», «των πτηνών», «ήτα μι τάδε» και άλλες τέτοιες πίπες,
και νάσου και η οικονομική η κρίση,
και νέα προβλήματα και το άγχος να μη σ’αφήσει,
θα βγούμε – δε θα βγούμε, τι λέει η μαδημένη «μαργαρίτα»;
και όλοι εμείς, να είμαστε «στην τσίτα»,
και πρωτογνωρίσαμε και τους «πρόσφυγες μετανάστες»,
«χορέψαμε» και με της «πρώτης φοράς» τις «κανάστες»,
κι εκεί που είπαμε λίγο να ησυχάσουμε,
νάσου και πάλι ο τρόμος, μην τον χάσουμε,
νέες ροές, εντάσεις στα σύνορα και νέοι ιοί,
τι στο καλό, δε θα ζήσουμε στάλα ήσυχη ζωή;
Photo by Spencer Selover: https://www.pexels.com/photo/silhouette-of-man-sitting-on-grass-field-at-daytime-775417/
