“Δεν μιλά πολύ”,
τα λόγια τ’αποφεύγει όσο το μπορεί,
“ποιήματα, λέει, προτιμά να γράφει”
κι ο κόσμος βιαστικός επάνω του σκοντάφτει,
κάπου στο πεζοδρόμιο της οδού Σταδίου,
στη γειτονιά της Κεντρικής της Τράπεζας, και του χρηματιστηρίου!
“Χωμένος στις κουβέρτες του εκεί τη νύχτα”
κι ο κόσμος γύρω του να προσπερνάει, πήχτρα,
“καπνίζει άμα βρει κάνα τσιγάρο”
και σκέφτεται ήρεμα, μάλλον”δεν πάει άλλο”.
“Σηκώνεται, κάθεται στην πεζούλα και χαιρετά περαστικούς”,
απρόσωπους, αδιάφορους και διαρκώς βιαστικούς,
«Ετσι περνά η ώρα» λέει
και διαβάζοντάς το, η ψυχή σου κλαίει.
“Αυτό που του λείπει είναι ένα σπίτι”,
μερόνυχτα στο κρύο, σαν το φτωχό σπουργίτι,
“ένα μικρό χριστουγεννιάτικο δεντράκι, με μερικά φτωχά στολίδια τον “ζεσταίνει”,
γιατί η ψυχή πάντοτε επιμένει!
Είναι ένας απ’ τους “Αθλίους” της “σύγχρονης” Ελλάδας,
Γιάννης Αγιάννης του σήμερα, στη χώρα της πραγματικότητας της ρημάδας,
“καρφί” στην κόφρα του πολιτισμού μας,
“χριστουγεννιάτικο στολίδι”του οικονομικού του ξεπεσμού μας-
ντροπή και εύσημο του ευρωπαϊκού εξευτελισμού μας!
